Het ontwerp van de Opstandingskerk, beter bekend als ‘De Kolenkit’, is een ankerpunt geworden in de ontwikkeling van de Nederlandse kerkbouw van de wederopbouw. Het markante, strak belijnde silhouet van de getand vormgegeven kerkruimte en de 48 meter hoge driehoekige, aan de bovenzijde schuin afgesnoten, toren zijn, vroeger meer dan nu, in hoge mate beeldbepalend voor de situatie ter plaatse. De hoge en rechthoekige kerkruimte wordt gevormd door coulissewijs geplaatste verticale muurelementen van rode baksteen met van vloer tot plafond lopende stroken glas daartussen. De richting van de muurelementen is zó geplaatst dat een wisselend en welhaast mystiek licht naar binnen valt en een bijzonder ruimtelijk effect wordt bereikt. Het serene karakter van de kerkzaal wordt mede tot stand gebracht door de afgewogen en sobere inrichting, met wit stucwerk en veel licht hout, van het liturgische gedeelte in de halfronde afsluiting. Behalve de kerk en een pastorie behelsde de opdracht ook de bouw van een wijkcentrum dat deels onder en tegen de kerkruimte werd gerealiseerd.