Kunsthistorische waarde
Het rood-witte sgraffito die de indertijd bekende kunstenaar Gerard Hordijk in 1952 op het plafond van de directiekamer van Werkspoor op de Oostenburgersgracht 75 maakte, heeft een kunsthistorische betekenis, als een vroege -misschien wel de eerste – sgraffito in de naoorlogse periode, en als een realistisch kunstwerk van Hordijk. Onderzoek moet uitwijzen of dit niet de eerste en misschien wel het enige plafondsgraffito is en in dat geval heeft het zeldzaamheidswaarde. Hordijk maakte vooral opdrachten voor representatieve gebouwen. In de jaren twintig studeerde hij bouwkunde in Delft en ging in Den Haag naar de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten. Als 28-jarige vertrok hij naar Parijs, waar hij met Piet Mondriaan bevriend raakte. Na Parijs woonde hij vijf jaar in Nederland en maakte behalve een wandschildering in de Stadsschouwburg ook een wandschildering in het Concertgebouw. Tijdens de Tweede Wereldoorlog verbleef hij in Amerika. Na de oorlog keerde hij terug uit New York en kreeg van Werkspoor diverse kunstopdrachten, zoals voor twee treinwagons voor de Argentijnse president Juan Perón en voor deze sgraffito`s in het gebouw van Werkspoor. Gerard Hordijk was lid van De Realisten en van de Vereniging van beoefenaars der Monumentale Kunsten (VbMK). Realistische kunst is vaak geliefd door de verstaanbaarheid, en als erfgenaam van de Gemeenschapskunst hoort deze kunst niet in musea thuis, maar in een omgeving waar het gezien kan worden door het grote publiek. In het boek “Wand des tijds”, geschreven door de adjunct-directeur van Kunst en Bedrijf Tom Haartsen, staat deze sgraffito beschreven.